Ineens het essentiële zien en niet meer afgeleid worden door wat ons beperkt, hindert en ons blikveld domineert. Wat gebeurt er als we onze blik scherpstellen op wat we tot nu toe niet zagen? En hoe is die reis? Een voettocht van mijn zwager en de woorden van de Ierse dichter David Whyte doen verslag,en verleiden door schoonheid en perspectief.
Deel 1: De reis
Mijn zwager heeft te voet Santiago bereikt. En verder nog … maar daarover later. Met degenen die hem na staan hield hij contact door af en toe inzichten en observaties te delen. Van landschappen en de kleuren van licht die hem in vervoering brachten maakte hij foto’s. De selfies die hij stuurde toonden een steeds ruiger wordend gezicht. Een gezicht waarin de reflectie van de tocht zichtbaar werd, van een zwerver bij eerste aanblik, maar vooral ook, als je naar zijn uitdrukking keek, een gezicht waaruit lichtheid, rust en blijheid straalde. Het klinkt misschien wat zwevend maar dat was het niet. Daarvoor waren de ongeschoren baard en de primitieve wollen muts die hij als “Natuurmens” droeg vanwege het winterse weer in Noord-Spanje in oktober, meer dan voldoende tegenwicht. We zagen een “Natuurmens” met een oogopslag die nieuw verkregen inzichten verraadde. Een van de ervaringen die hij met ons deelde is een voorbeeld van zo’n ontdekking: hij die als boardroom consultant eerste klas vliegreizen maakte en in 5 sterren hotels sliep, ontdekte hoe blij hij zich kon voelen toen een hostel een stapelbed beschikbaar had waarvan hij het onderste bed kon gebruiken met het vooruitzicht dat er niemand in het bovenbed zou gaan liggen. 700 kilometer legde hij af naar Santiago en ik kijk uit naar een gesprek met hem om te horen welke innerlijke dialogen, emoties, spiegels hij is tegengekomen tijdens die vele uren tussen al die verstuurde foto’s en WhatsApp zinnetjes.
In het gedicht “Santiago” verwoordt de Ierse dichter David Whyte deze innerlijke reis van ups & downs prachtig in het stuk hieronder:
The road seen, then not seen, the hillside
hiding then revealing the way you should take,
the road dropping away from you as if leaving you to walk on thin air,
Then catching you, holding you up,
when you thought you would fall,
and the way forward always in the end
the way that you followed, the way that carried you
into your future, that brought you to this place
Als we op een paar van Whyte’s regels inzoomen, wordt de betekenis voor iedereen die vroeger of later een belangrijke keuze gaat maken (en hoe lastig dat is) steeds duidelijker.
We houden ons graag vast aan het idee dat de route voorwaarts overzienbaar is helemaal tot het eind. En dat we ons gekozen pad kunnen indelen in de stappen die nodig zijn en hoe ze ons brengen naar het doel. De illusie is dat de route van A naar B voorspelbaar is en door een goed actieplan en discipline leidt tot de verwachte uitkomst.
Het leven werkt echter anders en dat merk je als je voor belangrijke keuzes staat. Het pad dat voor je ligt is soms zichtbaar, soms niet. Het pad is niet voorspelbaar en het onverwachte kan je behoorlijk onzeker maken. De Pelgrim aan het woord:
The road seen, then not seen, the hillside
hiding then revealing the way you should take,
the road dropping away from you as if leaving you to walk on thin air,
En als je onzeker bent, en voelt dat je op dun ijs loopt? Dan kan je ineens ervaren dat de route zich weer openbaart en ineens weer voor je ligt. Over wat dat je geeft aan herwonnen steun en vertrouwen vervolgt David Whyte:
then catching you, holding you up,
when you thought you would fall,
and the way forward always in the end
Waar komt het vertrouwen vandaan? Waar vind ik het? Je vindt het in:
the way that you followed, the way that carried you
into your future, that brought you to this place
Vertrouwen (krijgen) wordt op deze manier de kunst om signalen te herkennen in jezelf en rondom je heen, als indicatie dat je gerust de gebeurtenissen even leidend mag laten zijn. Dat je je af en toe overgeeft, en de ontwikkelingen een kans te geeft om zich te manifesteren als Het Nieuwe.
Nog even 4 dagen lopen erbij
Voor een goed afscheid van zijn vorig leven en een eerste ontmoeting met het nieuwe, liep mijn zwager nog 4 dagen door naar Cabo Finisterre. Hij zond een foto van zich zelf, op een rotspunt, een juichende selfie met armen in de lucht en 1000 kilometer in de benen.
Finisterre is Latijn voor einde van de wereld. Het markeert het punt waar de grond onder je voeten en het pad dat je tot toe hebt bewandeld, onverbiddelijk eindigt. Je verleden ligt achter je. Vóór je geen vaste grond meer en geen pad meer waar je eerste stapjes kunt zetten. Voor je ligt alleen zoals Whyte in zijn gedicht Finsterre zegt:
“the way your shadow could take”
De tijdelijke reflectie van je schaduw in de zee wanneer de zon in oosten opkomt.
Een van de rituelen die pelgrimgangers na aankomst op Cabo Finisterre uitvoeren is dat ze een kledingstuk achterlaten, vaak hun schoenen. David Whyte verbindt in zijn gedicht dit ritueel met het nieuwe begin als volgt:
and to abandon the shoes that had brought you here right at the water’s edge,
not because you had given up but because now,
you would find a different way to tread,and because,
through it all, part of you could still walk on,
no matter how, over the waves.
A different way to tread, op een nieuwe manier het pad vervolgen. Begin december hoop ik mijn zwager te spreken over deze andere manier van lopen. Nieuw, anders, lichter, alerter …. Ik hoop veel inzichten van hem te horen. Ik beloof ze te vertalen, over te nemen en te gebruiken ….. voor mijzelf en voor iedereen die ik als coach kan helpen. Wordt vervolgd.